We stemmen voor de eerste keer uit onze tweede landen op 29 april.
We hebben de indruk dat dit een normale gewoonte is, zoveel dat we vergeten dat het eigenlijk een gigantische stap is in de geschiedenis van Libanon.
De diaspora wordt serieus genomen als een essentieel onderdeel van de natie dat bijdraagt en deelneemt aan een beslissing en niet alleen maar een automatische teller of een geldlade.
De eerste partij die ons “diaspora” (انتشار) en niet-immigranten (اغتراب) heeft genoemd, was de FPM. Het was een strategische verandering in de aanpak en het concept.
Gebran Bassil, onze minister van Buitenlandse Zaken, was de eerste die deze theorie toepaste. Hij verdubbelde zijn energie om de Libanezen vanuit de vier hoeken van de wereld te bereiken, deed er alles aan om het recht om hun nationaliteit terug te krijgen te herstellen en creëerde de middelen om hen te verbinden via het congres van de Diaspora for Energy, en gaf hen ook het recht terug om te stemmen vanuit hun immigratielanden en vrij snel het recht om hun eigen vertegenwoordigers te hebben.
Dit is gewoon het principe van “Lebanity”, eentje waar we ons bewust van moeten zijn en waar we trots op mogen zijn.
